مناسب بود كه ما اين رساله را تتميم كنيم به ذكر موانع معنويه ي صلوة از قبيل ريا و عجب و امثال آن، لكن به واسطه ي آن كه در كتاب اربعين [1] در شرح بعض احاديث، در اين موضوعات شرحي مذكور داشتيم، و اينك به واسطه ي كثرت اشتغال و تشتت قواي فكريه معذور از اين خدمت مي باشم، لهذا اين اوراق را با اعتراف به نقص و تقصير ختم، و از ارباب نظر پاك عفو خطا مي طلبم، و به دعاي خير آنان و نفس كريم آنها نيازمندم.

بار خداوندا كه ما بندگان ضعيف را بي سابقه ي خدمت و طاعتي يا احتياج به بندگي و عبادتي با تفضل و عنايت و محض رحمت و كرامت لباس هستي پوشانيدي، و به انواع نعمتهاي روحاني و جسماني و اصناف رحمتهاي باطني و ظاهري مفتخر فرمودي، بي آن كه از نبود ما خللي در قدرت و قوت تو راه يابد، يا از بود ما به عظمت و حشمت تو چيزي افزايد، اكنون كه سرچشمه ي رحمانيت تو جوشيد و چشم خورشيد جمال جميل تو درخشيد و ما را به بحار رحمت مستغرق و به انوار جمال منور فرمود، نقايص و خطيئات و گناهان و تقصيرات ما را نيز به نور توفيق باطني و دستگيري و هدايت سري جبران فرما، و دل سر تا پا تعلق ما را از تعلقات دنياويه برهان و به تعلق به عز قدس خود آراسته نما.

بارالها، از طاعت ما ناچيزان بسطي در ملك تو حاصل نشود، و از سرپيچي ما نقصي در مملكتت راه نيابد، و از عذاب و شكنجه ي گناهكاران نفعي به تو عايد نگردد، و از بخشش و رحمت افتادگان نقصاني در قدرت تو



[ صفحه 381]



حاصل نشود، عين ثابت خطاكاران طالب رحمت است و فطرت ناقصان طلبكار تماميت، تو خود با لطف عميم با ما رفتار فرما و به سوء استعداد ما نظر نفرما.

الهي، ان كنت غير مستأهل لرحمتك، فانت اهل ان تجود علي بفضل سعتك. الهي، قد سترت علي ذنوبا في الدنيا، و انا احوج الي سترها علي منك في الاخري. الهي، هب لي كمال الانقطاع اليك؛ و انر ابصار قلوبنا بضياء نظرها اليك حتي تخرق ابصار القلوب حجب النور، فتصل الي معدن العظمة. [2] .

تا اين جا به تقدير الهي جل وعلا كلام ما ختم شد، حامدا شاكرا علي نعمائه، مصليا علي محمد و آله الطاهرين. به تاريخ روز دوشنبه دوم ربيع الثاني هزار و سيصد و شصت و يك (1361) قمري. [3] .