عايشه گويد: پيامبر خدا صلي الله عليه و آله با ما و ما با وي سخن مي گفتيم چون



[ صفحه 159]



وقت نماز فرا مي رسيد، پيامبر اكرم (ص) به سبب توجه به عظمت حق تعالي، چنان بود كه گويي ما را نشناخته و ما او را نمي شناسيم. [1] .