تا چشم ام حميده، مادر امام كاظم عليه السلام به ابوبصير كه براي تسليت گفتن به او به مناسبت وفات شوهر بزرگوارش امام صادق عليه السلام آمده بود، افتاد، اشكهايش جاري شد. ابوبصير نيز لختي گريست همين كه گريه ي ام حميده تمام شد به ابوبصير گفت: تو در ساعت احتضار امام حاضر نبودي، قضيه عجيبي اتفاق افتاد.

ابوبصير پرسيد: چه قضيه اي؟ گفت: لحظات آخر زندگي امام بود و امام دقائق آخر عمر خود را سپري مي كرد. پلكها روي هم افتاده بود. ناگهان امام پلكها را از روي هم برداشت و فرمود: همين الآن جميع افراد خويشاوندان مرا حاضر كنيد حتماً مطلب عجيبي بود كه در اين وقت امام همچو دستوري داده بود. ما هم همت كرديم و همه را جمع كرديم. كسي از خويشاوندان و نزديكان امام



[ صفحه 157]



باقي نماند كه آنجا حاضر نشده باشد. همه منتظر و آماده كه امام در اين لحظه ي حساس، مي خواهد چه بكند و چه بگويد؟

امام، همين كه همه را حاضر ديد، جمعيت را مخاطب قرار داده فرمود: شفاعت ما هرگز نصيب كساني كه نماز را سبك مي شمارند نخواهد شد. [1] .