انسان با اقامه ي نماز اول وقت و دست كشيدن از كسب و كار و تجارت و دل كندن از گرماگرم بحث و گفتگو و صرف غذا و سرگرم بودن به چيزي، در حقيقت زيباترين و بامعناترين حركت را از خودش به يادگار مي گذارد. حركتي كه حاكي از درك عظمت الهي و رسالت انساني در برابر الله مي باشد و پاسخي زيبا و مثبت و شايسته به نداي ملكوتي «حي علي الصلوة» و «حي علي الفلاح» است و اگر اين عكس العمل نسبت به آواي ملكوتي اذان نباشد و انسان اقامه ي نماز را به خاطر امور كم ارزش و يا كسب و تجارت به تأخير اندازد به نوعي نمازش را از درون مايه ي سجده در برابر خداي قهار و عظيم تهي نموده است و از بپا داشتن و زنده



[ صفحه 136]



نگه داشتن نماز به سمت نماز خواندن همراه با سهل انگاري ميل نموده، كه اين امر، به هيچ وجه در شأن انسان خداپرست و خداخواه و شيعه ي حضرت علي عليه السلام و رهرو راه امام حسين عليه السلام نمي باشد.

و درسي كه انسان از طريق نماز اول وقت آن هم چندين نوبت در شبانه روز، فرا مي گيرد اين است كه بايد متعهد باشد و وقت شناس.

زندگيش داراي نظام اولويت بندي باشد و در طول زندگي از صفت خوب امانت داري برخوردار باشد يعني امانت نماز را به عنوان يك نمازگزار بخوبي حفظ نمايد و از ضايع نمودن آن پرهيز كند و چه امانتي بهتر از امانت خداپرستي و اهل سجده و ركوع بودن در برابر ذات احديت.