مدت زماني بود كه در اثر مقاومت سرسختانه و عناد و سماجت دشمن نماز جماعت برگزار نمي شد. شيعيان درس خوانده در مكتب پر فيض اهل بيت را بسي سخت و دشوار است كه تحمل چنين حالتي را براي هميشه بر دوش خود پذيرا باشند. در يك اقدام بسيار زيبا و خداپسندانه گروه زيادي از برادران در ميدانگاه اردوگاه نماز جماعت به پا كردند.

بي خردان بعثي كه دريافته بودند اگر از همين ابتدا جلوي ريزش فواره هاي اين سد حساس را نگيرند، اقامه جماعات سيل بنيان برافكني نسبت به توطئه هاي آنان خواهد شد، با سراسيمگي كاملاً مشهود در پي تنبيه و توبيخ جمعي از برادران شركت كننده برآمدند.

غروب آن روز بيشتر آسايشگاهها با بي اعتنائي به تهديد پوشالي دشمن نماز جماعت بپا كردند، و اين مسأله به معناي يك رويارويي مستقيم تلقي گرديد.



[ صفحه 125]



آنان كه در مقابل اين حركت جسورانه احساس ضعف و زبوني مي كردند، بلافاصله دست به دامان بغداد شدند و فرداي آن روز گروهي از افسران اطلاعاتي عراق به داخل اردوگاه آمدند و تهديد كردند و گفتند ديگر جماعت نبايد برگزار شود، افسوس كه كور خوانده بودند. [1] .