برادر باقري، از لشكر 27 حضرت رسول الله صلي الله عليه و آله نقل مي كرد:

عمليات رمضان هنوز شروع نشده بود. همان روز به منطقه ي



[ صفحه 123]



جنوب آمده بوديم. تابستان بود. ظهر شد. اذان گفتند. روحاني ما همه را به نماز جماعت دعوت كرد. وسط صحرا به نماز ايستاديم. به جاي مهر، از سنگ هاي بيابان استفاده كرديم. به اولين سجده كه رفتيم، پيشاني ها شروع كرد به سوختن، خيلي هم شديد. تمام نماز آن روز را با سجده كامل خوانديم و پيشانيهاي همه سوخته بود، اما كسي سجده را قطع نكرد. هنوز هم معنويت و آسماني بودن آن نماز در ذهنمان مانده است. [1] .