يكي از آزادگان چنين نقل مي كند:

در اوايل اسارت، ما را از «العماره» به بغداد انتقال دادند و يك راست به سازمان امنيت بردند. وقتي به آن جا رسيديم، موقع خواندن نماز بود، اما عراقي ها اجازه اين كار را به ما نمي دادند، ناچار روي زمين نشستيم و براي اين كه نگهبان ها متوجه نشوند، نماز را به صورت نشسته خوانديم. آن هم در چهار زاويه ي مختلف چرا كه حتي جرأت پرسيدن جهت قبله را از مأموران عراقي نداشتيم. [1] .