«دوره جواني، نه با واقعيات بزرگسالي سازگاري دارد و نه با دنياي كودكي؛ در اين دوره يك سري حالت خاص در فرد وجود دارد. از يك طرف، فرد دوست دارد اطرافيان او را يك جوان كامل و بزرگ بدانند و از طرف ديگر عادت هاي دوران كودكي را هنوز با خود دارد و ناپخته است و اين، قضاوت بزرگسالان را در مورد او مشكل مي سازد.» [1] .