ملامهدي نراقي، كه از شدت ورع و پاكي و سلامت و تقوا، چشم برزخي پيدا كرده بود، مي فرمايد: روز عيدي به قبرستان به زيارت مردگان رفتم. بر سر قبر مرده اي ايستادم و گفتم: «عيدي من كو؟»

شب آن روز، چهره اي باصفا و نوراني را در عالم خواب مشاهده كردم، كه به من گفت: «فردا كنار قبر من بيا، تا تو را عيدي دهم.»

صبح از پي آن خواب رفتم. چون به سر آن قبر رسيدم، عالم برزخ براي من كشف شد. در اين هنگام باغي عجيب با دار و درختي كه هرگز چشمم نظيرش را نديده بود، مشاهده كردم. وسط باغ قصري بسيار با عظمت قرار داشت.

مرا به درون قصر دعوت كردند. چون وارد شدم، شخصي باعظمت بر تختي مرصع ديدم. به او گفتم: «از كدام طايفه اي؟»

پاسخ داد: «از گروه عبادت كنندگان»

گفتم: «از كجا به اين مقام رسيدي؟»

گفت: «سلامت در كسب و نماز جماعت اول وقت.» [1] .



[ صفحه 172]