مردي از دوستان و محبين و ارادتمندان حضرت امام صادق آل محمد صلي الله عليه وآله وسلم به محضر مقدس و مبارك آن حضرت شرفياب شد، در حالي كه مريض و دردمند بود، و از مرضش رنج مي برد.

حضرت صادق عليه السلام فرمود: چه شده، چرا رنگت پريده؟

گفت: آقا جان! فدايت شوم، يك ماه است كه سخت مريض و بيمار و دردمند و ناراحتم و تب از من دور نمي شود و مرا رها نمي كند.

هر چه پيش دكتر و طبيب و پزشك رفتم، و آنچه را كه دستور دادند، و نسخه نوشتند و ويزيت دادند، پيچيده ام و انجام داده ام، ولي نتيجه نديده ام، بهره و سود و خوبي و فايده اي نداشته.

آقاجان! دستم به دامنت، كمكم كن، ما بيچاره ها كسي را جز شما نداريم.

يك دعايي يا ثنايي يا دوايي به ما عنايت كنيد تا خوب شوم.

حضرت صادق عليه السلام فرمود: يقه ي پيراهنت را باز كن و سرت را در آن فرو كن و بعد از اذان و اقامه هفت بار حمد را بخوان و به خودت فوت كن، ان شاء الله خوب مي شوي.

آن مرد مي گويد: همين كه دستور فرزند زهرا - سلام الله عليها - را انجام دادم، گويا آب روي آتش بود، مثل اينكه مرا به طناب بسته باشند و بعد باز كرده باشند و رهايم كنند، همين طور من هم از درد و ناراحتي و رنج آزاد شدم. [1] .