امام خميني قدس سره در يكي از خاطرات مربوط به تبعيدشان در «تركيه» فرمودند: «يك مسجدي نزديك ما بود، كه روزهاي جمعه به آن جا مي رفتيم و حدود پنج هزار نفر در آن حاضر مي شدند، و كسي به قدر پنج كلمه اي صداي بلند از اين جمعيت نمي شنيد، و اين، مرا به تأثر و حيرت وا مي داشت، كه چرا (مثلا) اين ابهت و جلالت را حفظ نمي كنيم؟

اگر يك خارجي بيايد و نماز خواندن ما را ببيند، خواهد گفت: «نماز اين است (كه در تركيه برگزار مي شود) نه آن كه ما داريم، ما جلالت و قدر نماز را حفظ نكرديم!» [1] .