حضرت امام در طول مدتي كه در نجف اشرف اقامت داشتند، سالي چند بار به مناسبت زيارت هاي ويژه امام حسين عليه السلام به كربلا مشرف مي شدند.



[ صفحه 131]



آنجا در منزل محقري كه يكي از اهالي كويت در اختيار آن حضرت قرار داده بود، سكونت مي گزيدند.

در كربلا، مغرب ها بيش تر در حسينيه مرحوم آيت الله بروجردي و ظهرها در همان منزل، بيش تر با شركت جمع معدودي از دوستان در اتاق بيروني و گاهي كه جمعيت بيش تر مي شد، در حياط منزل برگزار مي شد.

مساحت حياط حدود 50 متر بود و فرش هم به اندازه كافي نبود. از اين رو افراد عباهاي شان را تا مي كردند و به عنوان سجاده و زيرانداز، روي آن به نماز مي ايستادند.

وقتي حضرت امام از اتاق اندروني كه پشت به قبله بود، براي اقامه ي نماز وارد حياط مي شدند، براي رسيدن به جلوي جمعيت مي بايست از ميان صفوف جماعت عبور كنند.

تمام افراد حاضر بي گمان افتخار مي كردند كه عباي شان با قدم مبارك حضرت امام متبرك شود و علي القاعده معظم له نيز به اين نكته واقف بودند.

با اين حال، هنگام عبور، چه از پشت صفوف كه كفش ها بود و چه در مسير كه عباها پهن بود، حضرت امام با حركتي مارپيچ و برداشتن گام هاي مناسب، با دقت سعي مي كردند كه به هيچ وجه، پاي شان را نه روي كفش ها بگذارند و نه روي عباهاي ديگران.

بدين گونه عملا رعايت دقيق حق مردم را به مقلدان و پيروان خود مي آموختند. [1] [2] .



[ صفحه 132]