و آنگاه كه با مردم نماز مي گزاري «بر آنان امامت مي كني»، آنقدر نمازت را طولاني مكن كه موجب رانده شدن و بيزاري مردم گردد. و نه آن قدر سريع نماز بگزار كه نمازت را ضايع نمايي! زيرا در ميان مردم، بيمار وجود دارد و نيز كساني هستند كه داراي حاجت و كاري هستند. [1] .