استفاده از عطر و بوي مطبوع، سيره ي هميشگي پيامبر و امامان بوده است ولي آنان براي حضور در مسجد و اقامه نماز، خود را معطر مي نمودند. در سيره امام سجاد عليه السلام مي خوانيم:

(كانت لعلي ابن الحسين قارورة مسك في مسجده فاذا دخل للصلاة اخذ منه فتمسح) امام سجاد عليه السلام ظرفي از مشك در مسجد خويش داشت. هرگاه براي نماز وارد آن مي شد از آن مشك برمي داشت و خويش را معطر مي نمود. [1] .

امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

(ركعتان يصليهما متعطر افضل من سبعين ركعة يصليها غير متعطر) دو ركعت نمازي كه انسان با زدن عطر به جاي مي آورد از هفتاد ركعت كه بدون عطر بخواند ثوابش بيش تر است. [2] [3] .