حضرت امام هادي عليه السلام آن قدر براي اداي نماز در وقت خود مقيد بودند كه به خادم خويش - كه كافور نام داشت - مي فرمودند تا آب را در سطل بريزد و در محلي بگذارد، تا هم كمي از سردي آن كاسته شود و هم براي وضوي آن حضرت مهيا باشد. و حتي در يك شب سرد زمستاني كه خادم فراموش كرده بود آب را از قبل آماده كند از ترس آنكه مورد توبيخ و ملامت حضرت قرار گيرد خود را پنهان ساخت زيرا مي دانست كه آن حضرت چقدر بر اين امر اهتمام دارند و از تأخير در نماز و يا مقدمات آن تا چه ميزان ناراحت مي شوند.

اما حضرت او را صدا كردند و چون خادم با ترس و لرز خود را به امام عليه السلام رسانيد، حضرت فرمودند: چرا در سطل آب گرم ريختي؟ مگر نمي داني كه من جز با آب سرد، وضو نمي گيرم؟ خادم گفت: من اصلاً فراموش كردم آب درون سطل بريزم و آب گرم را من نريخته ام!

حضرت فرمودند: پس اين معجزه ي الهي است و از لطف خداوند آب گرم



[ صفحه 141]



درون اين ظرف قرار گرفته است. [1] .