در احوال حضرت رضا عليه السلام نوشته اند: ابراهيم بن عباس مي گويد: «كسي را نديدم كه از علي بن موسي الرضا عليه السلام برتر باشد. هرگز به كسي جفا نمي نمود، سخن كسي را قطع نمي كرد، خواسته ي افراد را بي جواب نمي گذاشت و هيچ گاه پاهايش را مقابل كسي دراز نمي كرد و در حضور كسي تكيه نمي داد. در خنده هايش قهقهه نبود و كنار سفره ي غلامان خويش مي نشست. در شب كم مي خوابيد و اكثر شبها تا سحرگاه بيدار بود. كار نيك و صدقه ي پنهاني را بسيار دوست مي داشت و نوعاً چنين كارهايي را كه در شب تاريك انجام مي داد». [1] .

«هميشه با وضو بود و شبها به عبادت مي پرداخت. وضو مي گرفت و نماز مي خواند و مقداري استراحت مي كرد. در پي اين استراحت كوتاه، ديگر بار برمي خاست و وضو مي گرفت و به نماز مي ايستاد و باز هم اندك استراحتي مي كرد، سپس برمي خاست و تا صبح همين گونه بود». [2] .