يكي از شاگردان حضرت رضا عليه السلام به نام «حسن وشاء» مي گويد: به حضور حضرت رضا عليه السلام رفتم، ديدم آفتابه اي را در كنار خود نهاده و مي خواهد با آب آن وضو بگيرد، نزديك رفتم تا آفتابه را بردارم و آب بريزم و در وضو گرفتن، آن حضرت را كمك كنم.

امام رضا عليه السلام از من جلوگيري كرد و فرمود: اي حسن! چنين نكن.

گفتم: چرا مرا از ريختن آب بر دستت نهي مي كني؟ آيا نمي خواهي من پاداشي ببرم؟

حضرت فرمود: تو پاداش ببري، ولي من گناه كنم؟

عرض كردم: توضيح بدهيد، چگونه شما گناهكار مي شويد؟

فرمود: آيا اين سخن خداوند را نشنيده اي كه مي فرمايد: «و لا يشرك بعبادة ربه احداً؛ كسي كه اميد لقاي پروردگارش را دارد نبايد كسي را در عبادت پروردگار، شريك سازد». [1] .