زندگاني پربار اين امام همام، داراي جنبه هاي مختلفي است، كه بخشي از آن، توجه خاص حضرت به عبادت و خصوصاً نماز است. چه اينكه رابطه ي تنگاتنگي ميان امام و مناجات بود گويا با سجده هاي طولاني هم قسم بود. شبي حضرت قدم به مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله گذارد و سر به سجده نهاد و در سجده ي حضرت اين جملات مترنم بود: «عظم الذنب من عبدك فليحسن العفو من عندك يا اهل التقوي و يا اهل المغفرة؛ بزرگ است گناه بنده ي تو پس نيكوست بخشش از جانب تو اي اهل تقوا و اهل مغفرت». و آن قدر اين جملات را تكرار كرد تا آنكه صبح شد. [1] .