«احمد بن عبدالله» از پدرش نقل مي كند: «بر فضل بن ربيع وارد شدم، در حالي كه در جاي بلندي نشسته بود. وزير هارون عباسي تا مرا ديد گفت: درون اين اتاق را نگاه كن! چه مي بيني؟

گفتم: پيراهني است در وسط اتاق.

گفت: خوب نگاه كن!

گفتم: گويا مردي است كه به سجده رفته.

گفت: آيا او را مي شناسي؟

گفتم: نه! گويا زنداني سياسي حكومت است.

گفت: او موسي بن جعفر عليه السلام است. من روز و شب، مراقب او هستم و در تمام اوقات وي را چنين ديدم كه پس از به جاي آوردن نماز صبح مشغول تعقيب مي شود، تا آنكه خورشيد طلوع نمايد. پس آنگاه به سجده مي رود و در سجده مي ماند تا زوال آفتاب. او به كسي سپرده، تا اوقات نماز را يادآوري كند، و همين كه خبر مي دهد از جا برمي خيزد و دوباره مشغول نماز مي شود، بدون آن كه تجديد وضو نمايد. اين شيوه ي هميشگي اوست. پس از نماز عشاء افطار كرده و تجديد وضو مي نمايد، به سجده مي رود. تمام شب را تا سپيده ي صبح به عبادت سرگرم است».