هرگاه حضرت قصد انجام نماز مي نمود، به مكان خشني مي رفت، خود را از مردم پنهان مي نمود، مشغول نماز مي شد و زياد گريه مي كرد. روزي در هواي بسيار گرم به دنبال چنين جايگاهي بود كه يكي از غلامان متوجه آن جناب شد. ديد حضرت پيشاني را بر سنگ سختي نهاده و گريه مي كند. ساعتها طول كشيد تا آن كه حضرت سر از سجده برداشت از بس گريه كرده بود، چنين مي نمود كه سر و صورت را در آب فرو برده است. [1] .

امام صادق عليه السلام از زبان پدرش نقل مي كند كه علي بن الحسين عليه السلام هرگاه به



[ صفحه 111]



نماز مي ايستاد «كأنه ساق شجرة لا يتحرك منه شي ء الا ما حركت الريح منه؛ گويا تنه ي درختي است، هيچ حركتي در وي مشاهده نمي شد، جز آن مقدار كه باد به حركت درمي آورد.»