نقل شده است كه امام سجاد عليه السلام شبي از بستر خواب برخاست، تا نماز شب بخواند. هنگامي كه وضو مي گرفت، چشمش به آسمان افتاد، همچنان به ستارگان نگاه كرد، و با حالتي خاص، به ستارگان درخشان مي نگريست و غرق در فكر شده و مبهوت مانده بود تا سپيده سحر دميد، و هنوز دست امام سجاد عليه السلام در ظرف آب بود كه صداي مؤذن را شنيد كه اذان مي گويد. [1] .

انديشه ي آن حضرت در آفرينش ستارگان و آفريدگار آنها بود، و در حقيقت، سيماي خدا را در آينه ي ستارگان آسمان مي ديد. [2] .