امام باقر عليه السلام فرمود: علي بن الحسين عليه السلام در هر شبانه روز هزار ركعت نماز



[ صفحه 104]



مي گزارد، در حالي كه باد آن حضرت را چون خوشه حركت مي داد. و آن بزرگوار داراي پانصد عدد درخت خرما بود، پس نزد هر درخت خرما دو ركعت نماز مي گزارد. چون به نماز مي ايستاد، رنگش دگرگون مي گرديد و چون بنده اي خوار، در برابر پادشاهي بزرگوار مي ايستاد و اعضاي بدنش، از ترس خدا مي لرزيد و چونان كسي كه خداحافظي مي كند، نماز مي خواند، گويا (اين آخرين نماز اوست و) بعد از اين، ديگر موفق به خواندن نماز نمي شود. [1] .