عموم مورخين گفته اند كه: سعيد بن عبدالله حنفي، سينه و سر و صورت خود را سپر آن حضرت و ياران او قرار داد تا نماز بخوانند و چون زخم ها بر بدن او فراوان شد و نتوانست روي پاي خود بايستد بر زمين افتاد و در حالي كه مي گفت: «اللهم العنهم لعن عاد و ثمود و ابلغ نبيك مني السلام و ابلغه ما لقيت من الم الجراح فاني اردت بذلك ثوابك في نصرة ذرية نبيك صلي الله عليه و آله و سلم؛

يعني خدايا! ايشان را همانند قوم عاد و ثمود از رحمت خويش دور گردان و پيامبرت را از طرف من درود فرست و اين درد و زخمي را كه به من رسيد به او ابلاغ فرما؛ كه هدف من در اين كار ياري فرزند پيامبر تو بود.»

آنگاه روي خود را به سوي امام حسين عليه السلام كرد و عرض كرد: «أوفيت يابن رسول الله؛ يعني آيا به عهد خود وفا كردم؟»

امام حسين عليه السلام فرمود: «نعم انت امامي في الجنة؛ يعني آري! تو در بهشت پيش روي من هستي.» به دنبال اين سخن بود كه روح از بدن او پرواز كرد و در بدن او سيزده تير مشاهده كردند و اين غير از زخم ها و ضربه هاي ديگري بود كه بر او وارد شده بود. رضوان الله و سلامه و بركاته عليه و علي من استشهد معه. [1] .



[ صفحه 94]