آن روز، مولاي متقيان علي بن ابي طالب عليه السلام وارد مسجد شده و به نماز ايستاده بود كه يكي از خوارج كه از دشمنان سرسخت آماده بود. به كنايه اين آيه ي قرآن را خواند: «و لقد اوحي اليك و الي الذين من قبلك لئن اشركت ليحبطن عملك و لتكونن من الخاسرين».

بدين ترتيب، آن مرد پليد به امام علي عليه السلام توهين كرد، يعني خواست بگويد: سوابق درخشان تو در اسلام روشن است، اما اينك كافر و مشرك شده اي و اعمال گذشته ات را به هدر داده اي!

حضرت علي عليه السلام توجهي به او نكرد و نمازش را ادامه داد. آن مرد دوباره همان آيه را تكرار كرد. باز اميرمؤمنان سكوت اختيار كرد، اما مردك از رو نرفت و براي آن كه نماز امام را به هم بزند، همچنان به خواندن آن آيه پرداخت. در اين لحظه علي عليه السلام به تلاوت اين آيه پرداخت (فاصبر ان وعد الله حق و لا يستخفنك الذين لا يوقنون؛ صبر پيشه كن، وعده ي خداوند حق و



[ صفحه 65]



درست است و فراخواهد رسيد، اين مردم بي ايمان و بي يقين و ناباور، تو را تكان ندهند و سبك نسازند».

پس از اين رو، سرور پرهيزكاران، حضرت اميرمؤمنان علي عليه السلام بي آنكه هيچ اعتنايي به آن مرد بكند، به ادامه ي نماز پرداخت و بدين ترتيب هم پاسخ آن بي ادب را داد و هم از نماز و راز و نياز غفلت نورزيد. [1] .