نفيسه، مدت هفت سال در مصر زندگي كرد، تا اين كه در آن شهر بيمار شد، نامه اي براي شوهر خود به مدينه نوشت، شوهر خود را به مصر رسانيد، اما نفيسه در عين نقاهت هم چنان روزه مي گرفت، و آن گاه هم كه به او اعتراض كردند، پاسخ داد: من مدت سي سال است از خداوند خواسته ام، در حال روزه دار بودن به ملاقات او بروم، سپس در حالي كه سوره ي «انعام» را تلاوت مي كرد، وقتي به آيه ي «لهم دارالسلام عند ربهم...» [1] رسيد، شهادت به زبان جاري كرد، و جان به جان آفرين تسليم نمود.

تاريخ وفات نفيسه را ماه رمضان سال 208 هجري، به سن شصت و سه سالگي نوشته اند، و آن گاه هم كه شوهر نفيسه خواست



[ صفحه 168]



جسد همسر خويش را به مدينه منتقل كند و در قبرستان «بقيع» به خاك بسپارد، مردم جمع شدند و براي خير و بركت و عظمت آن سرزمين، از او خواستند، موافقت كند، نفيسه در مصر مدفون گرديد. اما «اسحاق مؤتمن» زير بار نمي رفت، تا اين كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را در خواب ديد، و آن حضرت صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «اموالي را كه به خاطر جلب موافقت به تو داده اند، به آنان بازگردان، و موافقت كن نفيسه در سرزمين آنان به خاك سپرده شود.»

بدين ترتيب، نفيسه را در خانه خود، در محله ي «درب السباع» مدفون ساختند، بر مزار او بقعه و بارگاه باشكوهي ساخته شد، هم اكنون اين بارگاه با تجديد بناء و توسعه برقرار است، مردم مصر به عظمت و مقام معنوي نفيسه، عقيده و ايمان راسخي دارند، و از آن تاريخ تاكنون بيماران صعب العلاج خود را به آن آستان مي برند و شفا و سلامت دريافت مي دارند [2] .



[ صفحه 169]