خشيت، آن حالتي است كه عارض مي شود بر اولياء خدا هنگامي كه نفس ايشان متوجه عظمت و جلالت و هيبت ذات احديت مي شود، در آن وقت اين حالت او را دست مي دهد كه مبادا حاجبي بين، محبوبش پيدا بشود و اين حالت حاصل نمي شود مگر از براي كسي كه مطلع بر عظمت كبريايي بوده باشد و لذت قرب را چشيده باشد، از اين جهت خداي تعالي مي فرمايد: «انما يخشي الله



[ صفحه 81]



من عباده العلماء.» پس خشيت خوف خاصي است كه گاهي اطلاق خوف بر او مي شود.

پس بايد دانست كه خوف فاطمه زهرا عليها السلام و سائر ائمه هدي عليهم السلام از اين سنخ است نه آن كه به واسطه اين است كه كوچك ترين معصيتي از آنها سر زده باشد، ترك اولي هم از آنها سر نمي زد.