حضرت خديجه عليها السلام ارتباط عميق و در سطح بالايي با درگاه خداوند داشت، از اين رو داراي قوت قلب محكم و استوار بود، او داراي حرز (كلمات پر محتواي پناهندگي به خدا) بود و در پرتو آن حرز همواره رابطه ي خود را با خدا، برقرار مي ساخت، عالم بزرگ سيد بن طاووس در كتاب مهج الدعوات دو حرز مربوط به حضرت خديجه عليها السلام را نقل كرده كه نظر شما را به آن جلب مي كنيم:

1- «بسم الله الرحمن الرحيم، يا حي يا قيوم، برحمتك استغيث فاغثني، و لا تكلني الي نفسي طرفة عين ابداً، و اصلح لي شأني كله؛

به نام خداوند بخشنده ي بخشايشگر! اي خداي زنده و استوار! به رحمتت پناهنده شدم. به من پناه بده و مرا هرگز به اندازه ي يك چشم بر هم زدن به خودم وانگذار، همه ي حال و زندگي مرا سامان بخش.»

2- «بسم الله الرحمن الرحيم، يا الله يا حافظ يا حفيظ يا رقيب؛

به نام خداوند بخشنده ي بخشايشگر! اي خدا، اي نگهبان، اي نگهدارنده و اي مراقب و پاسدار.» [1] .



[ صفحه 60]