ممكن است در مسايل علمي، بين زن و مرد تفاوت باشد، اما در مسأله ناله و لابه، اگر زن موفق تر نباشد، محروم تر نيست.

«امن هو قانت آناء الليل ساجداً و قائماً يحذر الاخرة و يرجوا رحمة ربه» آنگاه «قل هل يستوي الذين يعلمون» همين آيه كريمه، تقوا را مشخص مي كند و سپري را به دست انسان عارف مي دهد، نمي فرمايد اينها كه شب زنده دارند از خدا مي ترسند، بلكه اميد را به خدا نسبت مي دهد و ترس را به پايان كار خود، نمي فرمايد، «يحذر ربه و يرجو رحمة ربه» از خدا مي ترسد و به خدا اميدوار است؛ چون خدا، كمال محض است و كمال محض، ترس ندارد. در دعاي سحر



[ صفحه 26]



مي فرمايد: «اللهم اني اسئلك من بهائك بابهاه» [1] .

سراسر اين دعا، جمال و زيبايي است و اگر ذات اقدس اله سراسر جمال و زيبايي است، ديگر جا براي ترس نيست تا كسي از خدا بترسد.

لذا آيه، سپر به دست انسان مي دهد و مي گويد اگر زيبايي ديدي، اين سپر را به طرف خود نگه دار كه زيبايي به تو اسناد پيدا نكند و مستقيماً به خدا برسد، و اگر ترس ديدي يا سخن از جهنم شنيدي، فوراً اين سپر را به طرف خدا بگير كه مبادا ترس به خدا منسوب شود، انسان از پايان كار و عمل خود مي ترسد و گرنه خدا جمال محض است «كل جمالك جميل» [2] همان طوري كه انسان از خار مي ترسد نه از گل - از باب تشبيه معقول به محسوس - آن ذاتي هم كه «ليس كمثله شي ء» اين گل هستي است، جمال محض و نور صرف است و او ترس ندارد.