پيامبر همراه سلمان فارسي و عده اي ديگر از صحابه از صحرا مي گذشتند.

خورشيد در وسط آسمان بود و گرماي طاقت فرساي شن زار، پيمودن راه را دشوار كرده بود.

از دور، درخت خشكيده اي نمايان شد،

براي استراحت سايه اندك آن را غنيمت دانستند و به سمت آن حركت كردند.

پس از كمي استراحت، ناگهان پيامبر دست برد و شاخه خشكيده درخت را گرفت و چند بار تكان داد؛ برگهاي زرد و خشك شده درخت، همه بر روي زمين ريخت.

اصحاب با تعجب نگاه مي كردند و چيزي نمي گفتند.

پيامبر متوجه نگاه خيره آنها شد،

لبخندي زد و فرمود:

نمي پرسيد چرا اين كار را كردم؟

سلمان پيش دستي كرد و خندان پرسيد:

اي رسول خدا! شما بفرماييد كه مقصودتان چه بوده است.

پيامبر با مهرباني پاسخ داد:

بنده ي مسلمان، وقتي وضو مي گيرد و به نمازهاي پنج گانه مي ايستد، گناهانش مانند برگهاي خشك اين شاخه فرو مي ريزد.

بعد، آهي كشيد و اين آيه را تلاوت فرمود:

وَ أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ اللَّيْلِ إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ ذلِكَ ذِكْري لِلذَّاكِرِينَ

در دو طرف روز و اوايل شب، نماز را برپا دار؛ همانا، خوبيها، بديها، را از بين مي برد؛

اين تذكري است براي كساني كه اهل تذكرند.

قال رسول الله صلي الله عليه وآله:

ان المسلم اذا توضا فاحسن الوضوء ثم صلي الصلوات الخمس تحاتت خطاياه كما تحاتت هذا الورق؛

سوره هود، آيه 114

بحارالانوار، ج 79، ص 319.