آسمان صاف و آفتابي بود.

باراني بهاري، طراوت دل انگيز خود را به زمين هديه كرده بود.

در سايه پر طراوت درختي كهن سال نشسته بود و سال هاي رفته عمر را در ذهن مرور مي كرد.

گذشته اش همچون روزهاي بهاري، روشن و آفتابي بود، اما با وجود كهولت و پيري؛ صاحب فرزند نگرديده بود.

آرزو داشت فرزندي پاك داشته باشد؛ فرزندي كه چهره اش آيت و عظمت خداوند گردد.

سالها بود مريم را به فرزند خواندگي پذيرفته بود؛ مريم دختر عِمران دختري باتقوا و شايسته بود.

كسي كه به خاطر اخلاص در عمل و انجام عبادت فراوان، لايق شنيدن وحي الهي شد.

مدتي بود كه در صومعه و محراب مريم چيزي عجيب مشاهده مي كرد!

ميوه ي زمستاني در تابستان و ميوه ي تابستاني در زمستان!

روزي با تعجب پرسيد:

اي مريم! اين ميوه ها را چه كسي و از كجا براي تو آورده است؟

مريم گفت: اين ها از جانب خداوند متعال است؛ همانا خداوند به هر كه بخواهد، بي حساب روزي مي دهد.

سخن مريم قلب زكريا را لبريز از اميد ساخت؛ دوست داشت در فصل پيري، ميوه فرزند بر شاخسار وجودش آشكار شود.

با شتاب خود را به صومعه رساند، در نماز و مناجات با خالق يكتا از خداوند تقاضاي فرزند كرد.

پس در حالي كه زكريّا در محراب نماز ايستاده بود، فرشتگان به او بشارت دادند:

خداوند تو را به ولادت يحيي مژده مي دهد، فرزندي كه به پيامبري عيسي گواهي خواهد داد و خود نيز در راه هدايت مردم پيشوا و پارساست و پيامبري از شايستگان است.

اشكهاي اجابت، بر گونه هاي پيامبرخدا درخشيد و فضا از عطر گل سرخ لبريز شد.

يحيي زماني متولد شد كه پدرش زكريا صد و بيست ساله و مادرش نود ساله بود.

آري! خداوند دعاي زكريا را مستجاب كرد در حالي كه غرق در بي كران قنوت بود.

تفسير نمونه، ج 2، ص: 532 ذيل آيات 37-40 سوره آل عمران

كُلَّما دَخَلَ عَلَيْها زَكَرِيَّا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً قالَ يا مَرْيَمُ أَنَّي لَكِ هذا قالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ.

آل عمران، آيه 37.

قرآن مجيد در باب نماز زكريا مي فرمايد:

هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعا فَنادَتْهُ الْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيي مُصَدِّقاً بِكَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ سَيِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ.

آل عمران، آيه 38-39.