زمزمه آرام بخش نسيم بهاري در چمنزار و هلهله شادي پرندگان بر درختان، گوش را نوازش مي داد.

نور نوازشگر خورشيد از لابلاي شاخه هاي سبز و بلند درختان بر زمين مي تابيد.

دهقاني به اميد سخاوت ابرها، بذر در دل خاك مي افشاند؛ كه سليمان (ع) را سوار بر قاليچه خود در حال سفر ديد.

وقتي سليمان را با آن همه شكوه ديد، نگاهي به آسمان انداخت و گفت:

«سبحان اللَّه! خدا چه قدرت عظيمي به سليمان داده است!»

باد، سخن دهقان را به گوش سليمان رساند.

سليمان(ع) نزد او بازگشت و با گرمي پرسيد: «اي مرد! چه گفتي؟»

دهقان گفت: «عرض كردم، خداوند به فرزند داوود چه حكومت عظيمي داده است!»

حضرت سليمان تبسمي كرد و فرمود: «اگر مؤمني با توجه و اخلاص، سبحان اللَّه بگويد، از تمام حكومت سليمان با ارزش تر است.»

كتاب را بست، با خواندن اين مطلب، داستاني از پيامبر را به ياد آورد كه به اصحاب فرمود:

«هر كس به ذكر تسبيحات مداومت داشته باشد و آن را بر زبان آورد، خداوند براي هر ذكر او درختي در بهشت، برايش مي نشاند.»

يكي از ياران با خنده گفت: «پس در بهشت درختهاي زيادي خواهيم داشت.»

پيامبر با مهرباني فرمود: «آري، ولي بترسيد از اين كه آتشي بفرستيد و آن درختها را بسوزانيد. آن آتش، چيزي جز گناه و سرپيچي از فرمان خدا نيست!

در معراج، سرزميني را ديدم كه فرشتگان با خشتهايي از طلا و نقره، بنايي را مي ساختند، ولي هر از گاهي دست از كار مي كشيدند؛ از آنها پرسيدم: چرا گاهي دست از كار مي كشيد؟

در جوابم گفتند: هر گاه مؤمني تسبيحات مي گويد، ما برايش بنايي را استوار مي كنيم، و هر گاه از ذكر باز مي ايستند، ما هم دست از كار مي كشيم، تا اين كه آن مؤمن دوباره لب به تسبيح و ذكر خدا گشايد. خداوند اين اذكار نغز را در نماز قرار داده تا بدان وسيله موجب رستگاري انسان شود.»

من عباد بني إسرائيل، فقال: والله يا ابن داود لقد آتاك الله ملكا عظيما، فسمعه سليمان فقال: لتسبيحة في صحيفة مؤمن خير مما أعطي ابن داود، إن ما أعطي ابن داود يذهب وإن التسبيحة تبقي. بحار ج 14ص83.

مَنْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ قَالَ سُبْحَانَ اللَّهِ غَرَسَ اللَّهُ لَهُ بِهَا شَجَرَةً فِي الْجَنَّةِ وَ مَنْ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ غَرَسَ اللَّهُ لَهُ بِهَا شَجَرَةً فِي الْجَنَّةِ وَ مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ غَرَسَ اللَّهُ لَهُ بِهَا شَجَرَةً فِي الْجَنَّةِ وَ مَنْ قَالَ اللَّهُ أَكْبَرُ غَرَسَ اللَّهُ لَهُ شَجَرَةٌ فِي الْجَنَّةِ فَقَالَ رَجُلٌ مِنْ قُرَيْشٍ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ شَجَرَنَا فِي الْجَنَّةِ لَكَثِيرٌ قَالَ نَعَمْ وَ لَكِنْ إِيَّاكُمْ أَنْ تُرْسِلُوا عَلَيْهَا نِيرَاناً فَتُحْرِقُوهَا وَ ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ- يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ لا تُبْطِلُوا أَعْمالَكُم .

أمالي الصدوق، ص: 607.