ساعتي از غروب آفتاب گذشته بود و كوچه هاي مدينه، ميزبان نمازگزاراني بود كه از مسجد باز مي گشتند.

پيامبر در مسجد، رو به قبله نشسته بود و زير لب ذكر مي گفت.

در همين هنگام، عربي به سرعت داخل مسجد شد و بدون توجه به اطرافش، رو به قبله ايستاد؛ تكبير گفت و با عجله، دو ركعت نماز گزارد.

در هيچ ركني، رعايت شرايط و آداب را نكرد و بر قرائت نيز هيچ گونه دقتي نداشت؛ قبل از اين كه ركوع و سجودش را تمام و كامل انجام دهد، برخاست و پيش از اين كه بدنش به آرامش برسد، به ركوع رفت.

پيامبر از ديدن عجله و شتاب مرد عرب، متأثر شد.

با ناراحتي، چنان كه همه اصحاب، بشنوند، فرمود:

«كسي كه در اعمال نماز طمأنينه ندارد، مانند كلاغي است كه به زمين نوك مي زند و نماز مي خواند.

مطمئن باشيد اگر او در چنين وضعي و با چنين نماز خواندني از دنيا برود، به دين من از دنيا نرفته؛

نماز از آداب اوليه دين و مايه خشنودي خدا، و روش پيامبران الهي است؛ كسي كه به نماز اهميت ندهد و آن را سبك شمارد، سزاوار عذاب آخرت است.»

خداوند به بنده اي كه براي رفع حاجت خود نمازش را با عجله بخواند، مي فرمايد: «آيا بنده من نمي داند كه حاجت او به دست من برآورده مي شود.»

عن زرارة عن أبي جعفر عليه السلام قال: دخل رجل مسجدا فيه رسول الله صلي الله عليه وآله فخفف سجوده دون ما ينبغي، ودون ما يكون من السجود، فقال رسول الله صلي الله عليه وآله: نقر كنقر الغراب، لو مات علي هذا مات علي غير دين محمد

بحار الأنوار ج81 ص 234، ح 8.

قَالَ النَّبِيُّ ص الصَّلَاةُ مِنْ شَرَائِعِ الدِّينِ وَ فِيهَا مَرْضَاةُ الرَّبِّ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هِيَ مِنْهَاجُ الْأَنْبِيَاء

بحار الأنوار ج79 ص 231.

فمن استخف بصلاته و استهان بها كان كمن لا يصلّي واستحقّ عذاب الاخرة

سفينه البحار، ج2 ص43.

قال عن أبي عبد الله عليه السلام: إن العبد إذا عجل فقام لحاجته يقول الله تبارك وتعالي: أما يعلم عبدي أني أنا أقضي الحوائج.

بحار الأنوار ج81 ص 249.