صف اول نماز


هنگام غروب بود. خورشيد پس از ساعتها تابش سخاوتمندانه، چه زيبا بستر آسمان را ترك مي كرد.

مسجد ميزبان فوجي از نمازگزاران بود. مدتها بود ديگر در مسجد جاي سوزن انداختن هم نبود.

بعضي صحابه حتي ساعتي قبل از اذان، صف اول نماز را پر مي كردند.

گويي هنوز ترنم صداي پيامبر را مي شنيدند كه فرموده بود:

«خداوند و فرشتگان به آنهايي كه در صف اول نماز جماعت پيشگام هستند، درود مي فرستند.»

قبيله «بَنِي عُذْرَةَ» كه خانه هايشان دورتر از مسجد بود، به تكاپو افتاده بودند. آنها مي خواستند هر چه زودتر خانه هاي خود را بفروشند و خانه هايي نزديك مسجد پيامبر خريداري كنند، از طرفي هم كساني كه خانه هايشان نزديك مسجد بود، ديگر ارزش آنها را فهميده بودند و حاضر نبودند خانه هايشان را بفروشند. قبيله بني عذره به خاطر محروميت از اين ثواب بزرگ، دل شكسته بودند؛

تا اين كه آيه اي بر پيامبر نازل شد:

وَ لَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِينَ مِنْكُمْ وَ لَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِينَ.

«و بدون شك ما هم به پيشي گيرندگان شما علم داريم و هم به متأخرين آگاهيم؛ بنابراين هم خود شما و هم اعمالتان در برابر علم ما روشن و آشكارند.»

پيامبر نيز فرمود: «مهم «نيت» شماست؛ آنها كه تصميم دارند در صف اول نماز بايستند، پاداش اين نيت را خواهند داشت، حتي اگر درصف آخر قرار گيرند.»

نزول اين آيه دلهاي مردم قبيله بني عذره و همه كساني را كه خانه هايشان دورتر از مسجد بود، شاد كرد.

تفسير نمونه ج11 ص 64، ذيل آيه 24 سوره حجر


بازگشت