عبادت، هنگامي ارزشمند است كه با توجه كامل و خشوع انجام پذيرد و گرنه، عبادتِ سرسري و بدون توجه، تنها رفع تكليف است و خاصيتي ندارد.
چنين عبادتي نشان دهنده آن است كه صاحبش فاقد ايمان قوي و يقين است.
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
«لَا إِيمَانَ إِلَّا بِعَمَلٍ وَ لَا عَمَلَ إِلَّا بِيَقِينٍ وَ لَا يَقِينَ إِلَّا بِالْخُشُوع؛
ايماني (ايمان) نيست مگر به عمل و عملي (پذيرفته) نيست مگر به يقين و يقين وجود ندارد مگر در صورت وجود خشوع.»
رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده اند:
نماز بر چهار بخش بنا شده است: 1 - وضوي شاداب 2 - ركوع 3 - سجده 4 - خشوع.
پرسيدند اي رسول خدا خشوع چيست؟
فرمود: فروتني در نماز، و اينكه بنده با تمام قلبش متوجه خدا باشد. اگر او ركوع و سجود و بخشهاي نماز را كامل به جاي آورد، نمازش با درخشندگي به آسمان بالا رود و درهاي آسمان به رويش باز شود. چنين نمازي نمازگزار را دعا كند و گويد: همان گونه كه مرا پاس داشتي، خدايت پاس دارد و فرشتگان نيز گويند. درود خدا بر صاحب اين نماز. ولي اگر بخشهاي نماز را كامل نكند، نمازش با تيرگي بالا مي رود و درهاي آسمان به رويش بسته مي گردد، چنين نمازي به نمازگزار گويد: خدا تو را ضايع كند چنان كه مرا ضايع كردي و خدا آن را به روي صاحبش مي كوبد. (1)