«و أشهدُ انّ مُحَمَّداً عَبدهُ و رَسولُه»
و گواهي مي دهم كه محمد بنده و رسول اوست.
بندگي بالاترين مقام انبيا، بلكه مقدمه ي مقام رسالت و نبوت است: «عبده و رسوله» عبوديت است كه پيامبر را به معراج مي برد: «سُبْحانَ الَّذِي أَسْري بِعَبْدِه » (1)
و وحي آسماني را بر او نازل مي كند: «نَزَّلْنا عَلي عَبْدِنا» (2)
خداوند نيز پيامبرانش را به بندگي خود ستايش مي كند، در مورد حضرت نوح عليه السلام مي فرمايد: «إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً» (3) و درباره حضرت داود عليه السلام: «نِعمَ العَبد». (4)
يكي از تفاوت هاي انبيا با نوابغ و مخترعين آن است كه آنها نبوغ و خلاقيت خود را در اثر تيزهوشي و پشتكار و تمرين بدست آورده اند، اما انبيا معجزات خود را در اثر بندگي خدا و در سايه ي لطف خدا پيدا كرده اند و بندگي منشأ همه مقامات انبيا است. اقرار به عبوديت پيامبران، ما را از هر گونه غلو و افراط و زياده روي در مورد مقامات اولياي خدا بازمي دارد، تا بدانيم پيامبرهم كه برترين فرد خلق است، بنده ي خداست.
ناگفته پيداست اين شهادت بايد از روي صدق و حقيقت باشد وگرنه منافقين هم در نزد پيامبر شهادت به رسالت مي دادند و قرآن مي فرمايد: خداوند شهادت مي دهد كه تو رسول او هستي، اما منافقان دروغ مي گويند، زيرا گواهي آنان صادقانه نيست. (5)

به هر حال شهادت به عبوديت پيامبر، مقدم بر شهادت به رسالت آن حضرت است و اين، درسها و پيامها دارد.
شهادت به رسالت، به معناي نفي تمام مكاتب بشري است. به معناي قبول جاودانگي و جهاني بودن رسالت خاتم پيامبران است. به معناي نفي همه از طاغوت هاست.
شهادت به رسالت حضرت محمد صلي الله عليه و آله، پيماني است كه خداوند از همه ي پيامبران گرفته است كه اگر رسالت او را نمي پذيرفتند به نبوت نمي رسيدند. (6)
بنابراين تنها من نيستم كه مي گويم: «اشهدُ انّ محمداً عبدهُ و رسولُه» بلكه همه ي انبيا به آن قرار دارند.