«لا اله الا الله»، اولين شعار همه انبياست.
«لا اله الا الله» آن گواهي است كه همه صاحبان علم همگام با فرشتگان به آن اقرار دارند: «شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ». (1)
«لا اله الا الله»، كلمه اي است كه هر مسلماني به هنگام تولد در گوش خود مي شنود و به هنگام مرگ با آن تشييع و در قبر به او تلقين مي شود.
«لا اله الا الله»، محبوب ترين كلمات در نزد خداوند و سنگين ترين عمل در ميزان است. (2)
«لا اله الا الله»، دژ محكم الهي است كه هر كس در آن داخل شد از عذاب در امان است. «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِي- فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ مِنْ عَذَابِي ». (3)
«لا اله الا الله»، مرز ميان كفر و اسلام است. هر كافري با گفتن آن در امان اسلام درمي آيد. پيامبر اكرم از مسلماني كه به گفتن «لا اله الا الله» يكي از سربازان دشمن اعتنايي نكرد و او را كشت، انتقاد كرد و فرمود: با اظهار اين كلمه هر كسي در امان است، گرچه ندانيم در بيان آن صادق است يا نه. (4)
«لا اله الا الله»، شعار مسلمين به هنگام عبور از صراط قيامت است. (5)
در تاريخ مي خوانيم كه ابوجهل به پيامبر گفت: آيا ما 360 بت را رها كنيم و يك خدا را بپذيريم؟ ما حاضريم 10 كلمه بگوييم اما اين يك جمله را نگوئيم. ولي پيامبر فرمود: همين جمله است كه شما را به عزت و قدرت مي رساند و شما را بر تمام امت ها برتري مي دهد. (6)
نگاهي به دعاي عرفه امام حسين عليه السلام و خطبه ي امام سجاد عليه السلام در شام، اين حقيقت را بهتر روشن مي كند كه اولياي خدا با تمام وجود اين شهادت را مي دادند و حتي زمين و زمان را بر اين شهادت خود، گواه مي گرفتند. در تشهد به جمله ي «لا اله الا الله» اكتفا نمي كنيم بلكه مي گوييم: «وحده لا شريك له» يعني احدي با او شريك نيست، نه در آفرينش، نه در اداره و نه در قانونگذاري: «وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْك » (7)
بندگي خدا بالاترين افتخار براي اولياي خداست: «كَفَي بِي عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْدا» (8)
بندگي خدا برابر است با آزادگي انسان از همه قيود و وابستگي ها و دلبستگي ها، و لذا چنان قدرتي به انسان مي دهد كه از هيچ ابرقدرتي نمي هراسد. همسر فرعون بخاطر آنكه بنده خدا بود، به چنان عنصر نفوذناپذيري تبديل شد كه زر و زور فرعوني در او اثر نكرد و با آنكه فرعون، همه را به بردگي كشيده بود، اما او تنها بنده خدا بود و كارش بجائي رسيد كه الگوي همه ي مردان و زنان مؤمن تاريخ گشت: «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِينَ آمَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْن » (9)

آنچه امروزه اكثر خداپرستان را گرفتار كرده آن است كه به زبان «لا اله الا الله» مي گويند، اما در عمل به سراغ غير او مي روند و عزت و قدرت را در جايي ديگر جستجو مي كنند. از غير او اطاعت مي كنند و به غير او عشق مي ورزند. راستي كه شرك، ظلم بزرگي به خود و بي ادبي به ذات مقدس اوست. «إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيم » (10)
زيرا شريك داشتن نشانه ضعف و عجز و ناتواني در انجام كارها و وجود شبيه و نظير است كه اينها در مورد خداوند معني ندارد.