كم نيستند افرادي كه به اين پيشوايان معصوم عليهم السلام كه سياستمدار و رهبر بندگان و اركان و استوانه هاي بلادند و اگر نبودند زمين اهلش را به كام فرومي كشيد، تأسي جسته و سجده هاي طولاني و تذلل مستمر داشتند. به برخي از آنها توجه كنيد:
فضل بن شاذان گويد: داخل عراق شدم، شخصي را ديدم كه دوستش را مورد سرزنش قرار داده و به او مي گويد: تو مردي عائله مندي و ناچار مي بايست براي تأمين آنها كسبي داشته باشي، من مي ترسم كه سجده ي طولاني تو، به چشمانت آسيب برساند. چون بر اين منوال سخن بسيار راند، دوستش در پاسخ گفت: سخن بسيار گفتي، واي بر تو، اگر چشم كسي به جهت سجده از دست مي رفت، بايد چشم ابن ابي عمير از دست برود، چه مي گويي درباره ي مردي كه بعد از نماز صبح به سجده شكر رفت و تا هنگام ظهر سر برنداشت؟
فضل بن شاذان بر محمد بن ابي عمير داخل شد و او را در سجده يافت، محمد سجده را طول داد، چون سر برداشت، فضل طول سجده ي او را يادآور شد، محمد گفت: چگونه بودي اگر «جميل بن دراج» را مي ديدي! سپس گفت كه بر جميل وارد شده او را در حال سجده يافته است، وي سجده ي خود را بسيار طولاني كرده و چون سر برداشته گفته است: چقدر سجده را طولاني كردي؟ و او در جواب گفته كه چگونه بودي اگر «معروف بن خربوذ» را مي ديدي.
نيز فضل بن شاذان ورد زبانش اين بود كه: حسن بن فضال عابدترين اهل روزگار خود و سجده اش طولاني تر از همه بود.(1)
هرگز نبايد از آنچه در اين باره ذكر شد يا مي شود، شگفت زده شد؛ زيرا عاشق از مناجات با معشوقش لذت مي برد و نزديك ترين حال وصل همان سجده است، سجودي كه تجلي گاه فروتني و مستلزم ترقي و رسيدن به محبوب واقعي است. (2)