1. سر را پايين يا بالا گرفتن به صورتي كه از مساوي بودن با پشتش خارج شود.
2. چسباندن دو دست به بدن از زير لباس.
3. در حال ركوع دست ها را به پهلو بچسباند.
4. يكي از دو كف دست را بر ديگري بگذارد و هر دو را بين دو زانو داخل كند.
5. خواندن قرآن در ركوع. (1)

كلمه ي «ركعت» كه در شمارش بخش هاي نماز بكار مي رود از همين واژه ي ركوع است.
قبيله ي بني ثقيف از پيامبر اكرم درخواست كردند، در نماز ركوع و سجود نداشته باشند و مي گفتند: خم شدن براي ما عار است. آيه نازل شد:
«وَ إِذَا قِيلَ لَهُمُ ارْكَعُواْ لَا يَرْكَعُونَ؛ (2)
هر گاه فرمان ركوع به آنان داده شود ركوع نمي كنند.» (3)
ديگران در برابر انسان هايي مثل خود خم مي شوند و تعظيم مي كنند، اما شما تنها در برابر خالق خود خم شويد و تعظيم كنيد.
وقتي آيه ي فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ؛ (4) نازل شد، پيامبر دستور دادند در ركوع خداوند را تعظيم كنيد و اين ذكر را در ركوع بگوييد: «سُبحان ربّي العظيم و بِحَمدهِ» (5) در روايات مي خوانيم: ركوع نشانه ي ادب است و سجود نشانه ي قرب به خدا، و تا ادب را خوب انجام ندهيد آماده ي قرب نمي شويد. (6)
ركوع، راهي براي توبه و استغفار و عذرخواهي به درگاه خداوند است: (فاستغفر ربه و خر راكعا و اناب) (7)