نمازگزاران در مورد قرائت بر سه گونه اند:
1. گروهي كلمات درخشان قرائت را به زبان مي رانند و در معناي والاي آن نمي انديشند. اينها از گروه زيانكاران هستند كه مورد سرزنش خداي تبارك و تعالي مي باشند آن جا كه مي فرمايد:
«أفَلا يَتَدبَّرون القُرآن أم علَي قُلوبٍ أقفالُها؛ (1)
چرا در آيات قرآن تدبر نمي كنند، آيا بر دلهايشان قفل زده شده؟»
2. گروهي واژه هاي قرائت را به زبان جاري مي كنند و دلشان به دنبال زبانشان درباره ي آنها مي انديشد و تدبر مي كنند، آن چنان كه اگر از شخص ديگري آن را مي شنيدند، به آن گوش مي دادند و در اطرافش تأمل مي كردند، اين گروه از «اصحاب يمين» هستند و از شيوه ي آنها پيروي كرده اند.
3. گروهي خصوص حقايق والا و دقايق بسيار بلند معاني مي انديشند، آن گاه زبان را به عنوان مترجم دل استخدام مي كنند، تا آنچه از معاني والا در دلشان مي گذرد با تعبيراتي شيوا و الفاظي زيبا بر زبان جاري سازند، و اين گروه از «مقربين» هستند.
فرق و امتياز در مقام مقربين و اصحاب يمين اين است كه در شيوه ي مقربين زبان تابع دل و ترجمان دل است؛ ولي در شيوه ي اصحاب يمين دل تابع زبان و پيرو آن است. (2)