امام باقر عليه السلام مي فرمايد:
«إِذَا أَحْرَمَ الْعَبْدُ الْمُسْلِمُ فِي صَلَاتِهِ أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَيْهِ بِوَجْهِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ مَلَكاً يَلْتَقِطُ الْقُرْآنَ مِنْ فِيهِ الْتِقَاطاً فَإِذَا أَعْرَضَ أَعْرَضَ اللَّهُ عَنْهُ وَ وَكَلَهُ إِلَي الْمَلَك؛ (1)
هنگامي كه بنده اي مسلمان تكبيرة الاحرام نماز را بگويد، خداوند به طرف او توجه مي كند، و ملكي را بر او موكل مي كند تا آن چه كه قرائت مي كند از او دريافت كند، پس وقتي از نماز فارغ شد خداوند او را به همان ملك مي سپارد.»

در حديث ديگري امام حسن عسكري عليه السلام مي فرمايد:
«پس وقتي كه نمازگزار دو دستش را (جهت گفتن) «الله اكبر» بالا برد و ثناي خدا گويد، خداي تعالي به ملائكه خود چنين مي فرمايد: اي عبادت كنندگان من! آيا نمي بينيد بنده ام را كه چگونه مرا بزرگ و عظيم شمرد و از شريك و تشبيه و نظير پاك دانست و دستش را (هنگام گفتن تكبير) بلند كرد و دوري جست از گفته هاي دشمنان من كه براي من شريك قائلند؟ شما را شاهد مي گيرم، به درستي كه به زودي من او را در دار جلالم بزرگ و عظيم خواهم كرد و پاك گردانم او را در پاكيزگي دار كرامتم و او را از گناهان پاك مي سازم و از عذاب جهنم و آتش آن او را حفظ مي كنم.» (2)