حقيقت قيام ايستادن در برابر پروردگار براي انجام حق عبوديت و جلب بخشش هاي الهي و انس با او و لذت و گفتگو و مناجات در دعاي با او، و يافتن جايي براي وقوف در روز قيامت، و دفع هول و هراس از آن است. و با ايستادن بر دو پا بر اين حقيقت دست مي يابد كه بايد در مقام خوف و رجاء باشد و با سرافكندن بر لزوم ذلت و تواضع قلب و برائت جستن از رياست طلبي و تكبر آگاهي مي يابد پس بايد بداند كه در روز قيامت در برابر پروردگار وقوفي خواهد داشت كه عظمت آن همانند اين قيام نماز است، سپس بايد تمام تلاش خود را در تصحيح اين قيام بنمايد. و بداند كه باطن و ضميرش در نزد خداوند آشكار است، بلكه آنچه از ضميرش كه براي او پنهان است براي خداوند معلوم است، پس بايد مراقب باشد كه در باطنش چيزي مخالف با رضايت پروردگار نباشد.
بنابراين بايد تواضعش در قيام مانند تواضع او در برابر سلطاني از سلاطين دنيا باشد كه چگونه در كلامش مراقب است كه مبادا چيزي كه مخالف رضاي سلطان است بگويد و در گفتگو از معاني كلامش و يا از اشارات كلام سلطان غفلت نكند، و نبايد خداوند جل جلاله كه سلطان سلاطين است در نزد او از سلاطين دنيا كوچكتر باشد. (1)