امام سجاد عليه السلام در «رساله ي حقوق» فرازي را به بيان حق امام جماعت و لزوم سپاسگزاري و قدرداني از وي اختصاص داده است. اين عمل امام نشان مي دهد كه ائمه ي جماعت در نگاه اولياي دين از منزلتي والا و جايگاهي ارجمند برخوردارند. امام عليه السلام مي فرمايد:
«حق كسي كه در نماز جماعت، امام تو مي شود اين است كه بداني او سفير و نماينده ي تو در پيشگاه خداست. او از طرف تو سخنگوست و تو از طرف او سخني نمي گويي. او براي تو دعا مي كند و تو براي او دعا نمي كني. او درباره ي تو چيزي را از خداوند درخواست مي كند و تو چنين نكرده اي. امام جماعت، در پيشگاه خداوند مي ايستد و از سوي تو چيزي را از خداوند مي خواهد و اين كاري مهم است؛ حال آن كه تو چنين كاري را از سوي او بر عهده نگرفته اي. اگر در اين كار مهم، كوتاهي رخ دهد دامنگير اوست نه تو. چنانچه امام گناهي كند تو در آن شريك نيستي. تو بر او برتري نداري؛ زيرا او خود را سپر تو قرار داده و نمازش را نيز سپر نماز تو كرده است. پس جا دارد به خاطر اين همه، سپاسگزار او باشي.» (1)
اين گفتار امام به ما مي آموزد كه اگر كسي تنها امام جماعت انسان در نماز باشد، بايد قدرشناس او بود و زحمت هايش را ارج نهاد؛ زيرا او با تصدي اين منصب، بار مسؤليتي سنگين را از سوي نمازگزاران بر دوش مي كشد.
متأسفانه قدرشناسي از امام جماعت - كه يك شيوه و روش اسلامي است - چندان در ميان ما مسلمانان رايج نيست. گر چه عالمان مسلمان با قصد تقرب به بارگاه الهي، بار سنگين امام جماعتي را بر دوش مي كشند؛ ولي جا دارد ما نيز سپاسگزار زحمت هاي آنان باشيم و تلاش هايشان را در سنگر مقدس مسجد ارج نهيم. (2)