برخورداري امام جماعت از مقبوليت و پذيرش اجتماعي در ميان نمازگزاران عامل بسيار مهمي است تا او بتواند مسجد را در زمينه هاي گوناگون فعال و پرتحرك نمايد. از همين رو پيشوايان اسلام بر اين نكته فراوان تأكيد نموده اند. در حديثي از پيامبر صلي الله عليه و آله آمده است:
«هشت طايفه اند كه خداوند هرگز نماز آنان را نمي پذيرد؛ يكي از آن گروه، بنده اي است كه از مولاي خود فرار كرده است؛ دوم زني كه از فرمان همسرش سرپيچي كند و مايه ي خشم او را فراهم آورد؛ سوم، كسي كه از دادن زكات مال خويش، خودداري مي كند و چهارم امام جماعتي است كه نمازگزاران امامت او را خوش نمي دارند...» (1)
اين گونه روايات از نظر فقيهان نيز معتبر است. آنان با استناد به همين روايات، امامت كسي را كه نمازگزاران، نسبت به امامت او رضايت ندارند، مكروه دانسته اند.
اصولا نماز جماعت براي رسيدن به اهدافي عبادي و اجتماعي - سياسي تشريع شده است. دسترسي به اين اهداف جز با رعايت همان شرايطي كه شارع مقدس، براي آن مقرر نموده، امكان پذير نخواهد بود. تأكيد بر لزوم برخورداري امام جماعت از محبوبيت در ميان نمازگزاران از اين اصل، جدا نيست. رضايت نمازگزاران نسبت به امامي كه به وي اقتدا نموده اند، سبب مي شود رابطه اي عاطفي و صميمي ميان امام و مأموم ايجاد شود و نمازگزاران از سر شوق و رغبت در مسجد و نماز جماعت حضور يابند؛ چنين نمازي حقيقتا مي تواند - چنانچه موانع ديگري در ميان نباشد - مايه ي تقرب نمازگزار به خداوند متعال باشد. (2)