پيوند مسجد با رويدادهاي مربوط به جبهه هاي جنگ چنان فعال بود كه در برخي از جنگ ها مجروحان جنگي را در مسجد مداوا مي كردند. در كتاب هاي تاريخي از زناني به نام «رفيده» و «كعبيه» ياد شده كه در مسجد داراي خيمه بوده اند و زخمي ها را معالجه مي نموده اند. (1)
البته شايد بتوان گفت: مداواي مجروحان در مسجد چه بسا به دليل نداشتن جا و مكان مناسب تري براي اين كار بوده است؛ زيرا طبيعت اين كار كه معمولا با خون ريزي همراه است، با مسجد سازگاري ندارد. ما نيز با ذكر اين گونه شواهد تاريخي بر آن نيستيم تا نتيجه گيري كنيم در دوران ما نيز با وجود امكانات و مكان هايي مناسب تر براي مداواي مجروحان بايد از مسجد استفاده كرد. مقصود آن است كه ارتباط فعال و تنگاتنگ مسجد با مسايل اجتماعي و نظامي روشن شود.
اين بحث درباره ي نگهداري اسيران جنگي در مسجد كه در زمان پيامبر صلي الله عليه و آله در مواردي انجام شده (2) نيز مطرح مي شود. شايد بستن اسيران جنگي به ستون هاي مسجد به دليل نداشتن جا و مكان ديگري براي اين كار بوده است. اين احتمال نيز وجود دارد كه پيامبر صلي الله عليه و آله با اين كار در نظر داشت تا اسيران با فرهنگ مسلمانان و به ويژه عبادت و نماز و تلاوت قرآن آشنا شوند و زمينه ي گروش آنان به اسلام فراهم شود. (3)