شست وشويي كن و آنگه به نيايش برخيز!
«وصف هاي مشابه در مورد نقش آب، به طور شايع و گسترده عملاً در سرتاسر آيين ها يافت مي شود. تطهير با آب، متضمّن اين معنا است كه در آب همه چيز حلّ مي شود؛ هر شكلي، مضمحل و منحل مي گردد و هر تاريخ و سرگذشتي مُلغي. آنچه در آب فرو مي رود مي ميرد، و آن كه از آب سر بر مي آورد چون كودكي بي گناه و بي سرگذشت است، كه مي تواند گيرنده ي وحي و الهام جديدي باشد و زندگاني خاصّ نويني را آغاز كند.»
«لذا در هر مجموعه ي مذهبي، آب ها به طور ثابت، نقش خود را حفظ مي كنند؛ آب ها، ناپاكي ها را تجزيه مي كنند و از ميان مي بَرَند، گناهان را مي شويند، و در عين حال پاك كنندگي، تجزيه كننده حيات اند.»
«هدفِ شست وشو و تطهير آييني با آب مقدّس، فعليّت بخشيدن به آن زمان دوردست است كه عالَم، خَلق شد. اين آيين هاي شست وشو و تطهير آييني، [همانند غسل يا وضو] در حكم تكرار رمزي پيدايش جهان يا زايش انسان نو است؛ زيرا هرگونه ارتباط با آب، اگر به نيّتي مذهبي صورت گيرد، دو لحظه ي اساسي از ضرباهنگ كيهان را به طور خلاصه، نمايش مي دهد: پيوستن به آب يا استقرار مجدّد در آب، و آفرينش.» (1)