فراوان شنيده ايم كه مسجد در روز قيامت از آنان كه وي را معطل و بي رونق گذاشته اند، به خداوند شكايت مي كند. گلايه ي مسجد، نسبت به همسايگان خود شديدتر است. ترديدي در درستي اين مطلب وجود ندارد؛ زيرا در اين باره روايات چندي از معصومان عليهم السلام در دست است.
ولي مسجد همان گونه كه از بي مهري ها شكايت مي كند، از همدمان و مأنوسان خود شفاعت و دستگيري مي كند. علي عليه السلام در توصيف مسجد بزرگ كوفه مي فرمايد:
«گويا مي بينم اين مسجد در روز قيامت در حالي كه دو جامه ي احرام شبيه به محرمان بر اوست، حضور مي يابد و براي اهل خود و نمازگزارانش شفاعت مي كند و شفاعت او مورد پذيرش خداوند قرار مي گيرد.» (1)
گرچه اين سخن امام عليه السلام درباره مسجد كوفه است؛ ولي مي توان گفت هر مسجد ديگري نيز خانه ي خداست و در آخرت با چهره اي متناسب با همان جهان آشكار مي شود و به دستگيري از دلدادگان خود مي پردازد. در حديثي از پيامبر صلي الله عليه و آله آمده است:
«خداوند در روز قيامت؛ مساجد دنيا را در چهره ي مركب هايي نفيس، نوراني و سفيد به عرصه ي محشر وارد مي كند. پاهاي آنها از عنبر، سرهاشان از مشك و افسار آنها از زبرجد سبز است. مؤذنان از پيش رو و امامان جماعت پشت سر آن در حركتند. آباد كنندگان مسجد نيز از هر سو خود را بدو آويخته اند. مسجد در اين حال با همراهان خود، همچون برقي گذرا عرصه هاي قيامت را مي نوردد. مردم مي گويند: بي گمان اينها فرشتگان مقرب الهي و پيامبرانند!! ناگهان ندا مي رسد: اينان نه فرشته اند و نه پيامبر؛ بلكه اينها اهل مسجد و گروهي از امت پيامبرند كه به نماز اهتمام داشته اند.» (2)