آثار رويگرداني از مسجد
مسجد، مجمع مسلمانان و تجليگاه وحدت آنهاست. كسي كه از مسجد گريزان است، گويا خود را از متن جامعه ي اسلامي كنار كشيده و انزوا و گوشه گيري را برگزيده است. طبيعي است مردم نسبت به چنين كسي اعتماد ديني و ايماني لازم را نداشته باشند؛ از توانايي ها و صفات نيكوي او بي خبر باشند و در نتيجه، نتوانند از او استفاده ي لازم را بنمايند. پس منزوي شدن، اثر طبيعي رويگرداني و گريز از مسجد است.
از سوي ديگر مسلمانان به فرمان پيامبر صلياللهعليهوآله نماز كسي را كه بدون عذر، از حضور در مسجد سرباز مي زند، نماز نمي دانند. (1)
خداوند متعال نيز اراده نموده است تا نيكي و عدالت افراد گريزان از مسجد را در جامعه آشكار نكند. در حديثي از امام صادق عليه السلام آمده است:
«مساجد نسبت به آن دسته از همسايگان خود كه در مسجد حضور نمي يابند، به خداوند شكايت نمودند. خداوند به مساجد وحي نمود: به عزت و جلالم سوگند، يك ركعت نماز را هم از آنان نمي پذيرم و در ميان مردم، نيكي و عدالتي از آنان آشكار نمي سازم. رحمتم چنين كساني را فرا نمي گيرد و در بهشت، همسايه ام نخواهند بود.» (2)
از آنچه گذشت روشن مي شود كه منزوي شدن، اثر طبيعي رويگرداني از مسجد است. خداوند متعال نيز اراده نموده خير و نيكي و عدالت افراد گريزان از مسجد آشكار نشود. از اين رو چنين كساني با نوعي انزواي شديد و عدم موفقيت اجتماعي روبه رو خواهند شد.(3)
پاورقي
1- شيخ صدوق، علل الشرايع، ج 2، ص 325، باب 18 علة الجماعة، دارالبلاغة، بيروت.
2- محمد بن حسن عاملي، وسايل الشيعه، ج 3، ص 479، باب 2 از ابواب احكام المساجد، روايت 8.
3- كوي دوست ، رحيم نوبهار، ص38-39.