انتخاب مكان


در رابطه با گزينش مكان نماز نيز بهترين جا براي نمازگزار، مكاني است كه بنده در آنجا حضور قلب داشته و با دل به ياد خداوند - جل جلاله - بوده، و حق حرمت عظمت الهي و ادب و خاكساري عبوديت و بندگي را مراعات نمايد، و نسبت به اخلاص و اختصاص اعمال براي پروردگار نزديكتر بوده، و به دور از چيزهايي باشد كه باطن و ظاهر انسان را از ايستادن در پيشگاه خداوندي كه مولي و مالك انسان و با عظمت تر از همگان و خداوندگار دنيا و آخرت است، به خود سرگرم مي سازند. و نيز نمازگزار بايد در اختيار مكان براي خدمت و بندگي خداوندي كه فرمانرواي بسيار پاداش دهنده است، صادق باشد، و معناي صادق بودن آن است كه باطنش با ظاهرش كه مي گويد: قصدم از حضور در اين مكان و ايستادن در اينجا جز براي خداوند - جل جلاله - و طلب خشنوديهاي او نيست، موافقت داشته باشند. حكايت كرده اند كه يكي از خواص و برگزيدگان در خلوت و تنهايي مشغول عبادت خداوند - جل جلاله -بود، و در نزديكي او درختي وجود داشت كه پرنده هايي در آن زندگي مي كردند. وي سجاده ي خود را به زير آن درخت انتقال داد، تا به درخت و آواز پرندگان كه در درخت بودند انس بگيرد، ولي از ناحيه ي خداوند، جل جلاله - معاقب گرديد و به او گفته شد: آيا انس با ما آن قدر ارزش نداشت كه تو را از درخت و پرندگان بي نياز نمايد؟ وي توبه نمود و دانست كه با اين انس گرفتن، خود را به خطر انداخته است. و نيز آورده اند كه يكي از اهل محاسبه و مراقبه كه با نشاط و اهتمام و شادماني مشغول نماز بود، به درگاه خدا عرض كرد: پروردگارا، آيا در رابطه با حضور قلب و اقبال و توجه قلبي در نماز چيزي باقي مانده كه من پيش از مرگ اصلاحش كنم؟ گفته شد: بله، تو به نسيم سحرگاهان انس مي گيري، و غير ما، تو را به نشاط مي آورد، و صفات خواص ابرار و برگزيدگان چنين نمي باشد، پس در بندگي تو شرك و انگيزه ي ديگر غير از اخلاص عبوديت كه مراد ما است، وجود دارد. اگر حال بنده اي كه به نماز مكلف است مقاوم و استوار باشد، به گونه اي كه به تغيير مكانها، اخلاص و اختصاصش به خداوند ديگرگون نمي گردد، افضل آن است كه در انتخاب مكان نماز و محل دعا، هر مكان و جايگاهي را كه شرع مقدس به آن فضيلت داده انتخاب و پيروي نمايد، كه بافضيلت ترين آنها خانه هاي خداوند - متعال و جل جلاله - و مساجد است كه مخصوص عبادت اوست، و برترين مسجدها، مسجد الحرام و مسجد [النبي صلي الله عليه و آله در] مدينه مي باشد. (1)

پاورقي

1- ادب حضور، ترجمه فلاح السائل، سيد بن طاووس (ره)، ص171-172.

بازگشت