آداب تخلي اموري است هنگام تخلي و قضاء حاجت به گونه اي بنشيند كه عورتش را نامحرم نبيند، و بهتر است كه هنگام نشستن از ناف تا نصف ساق پا را بپوشاند.
دوم: شستن شرمگاه با آب، و پاك كردن تهيگاه (مخرج غائط) اول با سنگ و سپس با آب.
سوم: يافتن مكان و محل مناسب جهت تخلي.
چهارم: پوشاندن سر به چند دليل، يكي جهت اقرار به اين كه نفس وي از عيوب مبرا نيست، ديگر آن كه بوهاي بد به سرش نرسد. هم چنين اظهار شرم از فرشتگان حاضر در نزد وي.
پنجم: هنگام دخول با پاي چپ، و هنگام بيرون آمدن با پاي راست بيرون آيد.
ششم: بردن نام خدا و دعا هنگام ورود به طهارت گاه به اين دعا:
«بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الرِّجْسِ النِّجْسِ الْخَبِيثِ الْمُخْبِثِ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ؛ (1)
«به نام و ياري خدا، پناه مي برم به او از شيطان رانده شده ي درگاه حق، كه پليد، نجس و خبيث است و ديگران را به خباثت مي كشاند.»
و هنگام تخلي بگويد:
«اللَّهُمَّ أَذْهِبْ عَنِّي الْأَذَي وَ هَنِّئْنِي طَعَامِي؛ (2)
خدايا ضرر را از من دور كن و طعام را گوارايم گردان.»
و هنگام شستن نجاست بگويد:
«اللَّهُمَّ حَصِّنْ فَرْجِي وَ اسْتُرْ عَوْرَتِي وَ حَرِّمْهُمَا عَلَي النَّارِ وَ وَفِّقْنِي لِمَا يُرْضِيكَ عَنِّي يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَام؛ (3)
خدايا عورتم را - از گناه - حفظ نما، و آن را - از نامحرمان - بپوشان، آتش دوزخ را بر آن حرام گردان، و مرا به آنچه باعث قربت مي شود توفيق عطا نما اي صاحب بزرگي و كرامت.»
و هنگام برخاستن و كشيدن دست بر شكم بگويد.
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَنَّأَنِي طَعَامِي وَ شَرَابِي وَ عَافَانِي مِنَ الْبَلْوَي؛ (4)
شكر خدايي را كه ضرر را از من دور نمود، آب و طعام مرا بر من گوارا كرد، و مرا از بلاها عافيت بخشيد.»
و در وقت خروج بگويد:
«أَبْقَي فِي جَسَدِي قُوَّتَهُ وَ أَخْرَجَ عَنِّي أَذَاهُ يَا لَهَا نِعْمَةً يَا لَهَا نِعْمَةً يَا لَهَا نِعْمَةً لَا يُقَدِّرُ الْقَادِرُونَ قَدْرَهَا؛ (5)
ستايش خداي را كه لذت بردن از نعمتش را به من آموخت، و قوه اش را در جسمم گذاشت و ضررش را از من خارج نمود. چه نعمت بزرگي، چه نعمت بزرگي كه توانمندان قدرش را نمي دانند.»
7) استبراء (عملي بعد از بول و قبل از طهارت جهت اخراج بول در مجرا).
8) پرهيز از تخلي در مجاري آب و راه هاي عبور و مرور مردم، و اطراف درختان ميوه دار، و محل هايي كه غالب مردم به آن مكان ها رفت و آمد دارند، و مكان هايي كه قضاء حاجت در آن ها موجب لعن و نفرين مي شود؛ مانند در خانه ها، روي قبور، اطراف مساجد تا شعاع چهل ذراع در چهل ذراع [20 در 20 متر] و در آب جاري، و در آب راكد كه شديدتر است، و مقابل قبله، و پشت به قبله، و مقابل باد، و پشت به باد، و مقابل خورشيد و ماه، و ادرار بر زمين سخت، و هم چنين ايستاده ادرار كردن، و از ارتفاع ادرار كردن كه باعث پاشيدن ادرار در هوا گردد، و در لانه حيوانات، و خودداري از نشستن طولاني در مستراح، و خوردن و نوشيدن، و مسواك زدن، و صحبت كردن در آن جا - مگر جهت ذكر الهي يا از روي ناچاري - پاك كردن نجاست با دست راست، دستي كه با آن به قرآن دست خواهد زد، و با دستي كه انگشتري متبرك به لفظ جلاله «الله» دارد، و ورود به مستراح با اين انگشتري يا با چيزي از اسماء پيامبران و ائمه عليهم السلام يا قرآن، به جهت آن كه در حكم، ملحق به اسم الله هستند روايت صريح در همه اين موارد آمده است. (6)