در رابطه با گزينش جامه و مكان نماز، مهم اين است كه لباس و مكان نماز پاكيزه باشند، به گونه اي كه نماز خواندن در آن دو براي انسان مباح و جايز باشد. خواه ملك انسان باشند و يا از كسي عاريه و يا اجاره نموده و يا به صورتي غير از اينها براي او مباح باشند. امر مهم ديگر اين است كه نمازگزار در پوشيدن لباس براي نماز، صادق باشد، و معناي آن اين است كه باطنش با ظاهرش كه مي گويد آن لباسها را جز براي خدا و جز براي انجام عباداتي كه خداوند اراده نموده نپوشيده ام، با هم سازگار و موافق باشند؛ زيرا اگر قصدش از پوشيدن لباس، لذت نفس و دل باشد، در ادعايي كه مي كند لباس را تنها براي نماز يا براي پروردگار پوشيده ام، در نزد خدا دروغگو محسوب مي شود.
و همچنين اگر لباس را براي افزون طلبي و فخر و نزديكي جستن به دلهاي بندگان پوشيده باشد، ولي چنين اظهار كند كه آن را براي خدمت و بندگي خداوندي كه سلطان معاد است پوشيده، دروغگو خواهد بود. بنابراين، واجب است كه در پوشيدن لباس صادق باشد، و گرنه حضرت حق را كوچك شمرده، و مستحق آن است كه خداوند - جل جلاله - از خطاب و پاسخ و پاداش دادن به او روي گردان باشد. همچنين نماز خواندن مرد در لباس ابريشم خالص كه ساتر عورت باشد، در صورتي كه نمازگزار بداند كه لباس ابريشمي پوشيده صحيح نيست، مگر اينكه در جنگ بپوشد و پوشيدن آن به مصلحت جنگجو بوده و ناچار از پوشيدن آن باشد. البته توضيح بحث لباس نمازگزار و لباس حلال و مستحب و حرام و مكروه مفصل است. (1)